Update

Voordat jullie allemaal het idee krijgen dat ik alleen maar een beetje loop rond te reizen hier,

zal ik maar eens wat werk gerelateerde dingen melden. Het algemene probleem waar ik momenteel tegenaan loop is dat ik heel veel leuke projecten heb, maar het erg lastig blijkt om ze uit voeren. Laat ik wat struikelblokken noemen.

Allereerst hebben we nogsteeds geen Internet in onze nieuwe kantoor-woonhuis combi. Dit komt omdat hier een of ander naar geprivatiseerd staatsbedrijf geen zin heeft om Internet te verhuizen; twee draadjes ompluggen en paar commando’s op de computer intypen is natuurlijk ook best veel werk. Er is in de stad bovendien een, zeer nobel maar onhandig getimed, initatief om iedereen met fikse korting van Internet te voorzien. Dat betekent dat de halve stad nu een Internet aansluiting heeft besteld en wij in de wachtrij zitten. Gelukkig heeft het staatsbedrijf een oplossing bedacht; ze heeft 80% van haar werknemers ontslagen om de boel wat te stroomlijnen. Kortom, dit gaat nog wel even duren.

Op het kantoor in de stad is wel Internet, maar Lydia en ik hebben niet altijd sleutels. Als ik dan plotseling onverwacht achter Internet zit, word ik er compleet door overspoeld; schier oneindige informatiebronnen hebben de neiging interessant te zijn. Het is als een snoepje na twee maanden vasten, een gratis heerlijke alcoholische versnapering na een dag hard werken, een warm comforatabel bed in de buurt hebben rond 4 uur ‘s middags, etc.

Overigens, ik heb een korte fotodocumentaire gemaakt van hoe ik door weer en wind naar een Internetcafe moest om mijn mail te kunnen checken:
http://www.flickr.com/photos/provoost/sets/72157594552001571/detail/

Dan zijn er de communicatielijnen. Vanwege de taalbarriere nemen mijn begeiders de communicatie met derden vaak op zich. Maar zij hebben het natuurlijk ook behoorlijk druk. Bovendien komt door al het via via doorgeven, niet alle informatie intact aan.

Slowaaks is vrij lastig en het is lastig om regelmatig te blijven leren. Ik kom in het dagelijks leven voornamelijk mensen tegen die redelijk Engels spreken, of in ieder geval beter dan ik Slowaaks spreek. Die situatie houdt zichzelf in stand en is lastiger te doorbreken dan ik gehoopt had.

Ook zijn er een hoop kortere en langere, immer onregelmatige of regelmatig onvoorspelbare onderbrekingen; de uitwisselingen naar Tsjechie en Griekenland, een kerstvakantie van bijna twee weken, een gespreidde verhuizing van het kantoor. Of zoals vorige week een visitatiecommissie die langskomt waardoor het hele huis opgeruimd en omgebouwd moest worden, maar zonder duidelijke tijdsplanning.

Tot slot is voor mij altijd erg lastig om aan een taak te werken als ik niet precies de doelstelling en randvoorwaarden van het onderliggende project weet. Ik ben de laatste jaren nogal gewend geraakt om meestal zelf degene te zijn die het project organiseert, of op zijn minst goed op de hoogte te zijn van de bredere context. Hier wil er nog wel eens een maand zitten tussen het moment dat ik een taak krijg en het moment waarop ik precies snap waarom; meestal word ik pas op dat moment productief. Mijn organisatie zorgt ontzettend goed voor me en dat vinden ze ook heel belangrijk; een deel van die verzorging is echter het mij niet lastig vallen met ‘onbelangrijke details’. Maar dat is dus in mijn geval niet zo handig.

Afgelopen week was ik op mid-term training; de tweede bijeenkomst met de groep vrijwilligers die ongeveer tegelijk in Slowakije werken. We zijn allemaal ongeveer halverwege onze projecten. Een van de dingen die we deden was een overzicht maken van de periode tot nog toe, wat best verhelderend werkt. De periode van de eerste helft van februari noemde ik de chaotische periode. Het is de periode waarin de problemen die ik hierboven beschreven hebben hun hoogtepunt bereikten en mijn productiviteit, of in ieder geval mijn gevoel daarover, een dieptepunt.

Uiteraard krijg ik na een tijdje aanmodderen vroeg of laat altijd weer een helder moment en ik heb nu het idee dat ik weer redelijk grip heb op bovengenoemde problemen. De training van vorige week bevestigde mijn vermoedens, wat altijd mooi meegenomen is.

Dus wat ga ik in de iets meer dan 2 maanden die ik nog heb allemaal doen ter verhoging van mijn productiviteit en daaruit volgende algemene gelukkigheid?

Allereerst ga ik proberen om weer regelmatige Internet-kantoor tijden te krijgen. Dan kan ik de tijd die ik op Internet doorbreng namelijk beter indelen. Voor de komende twee weken heeft dat probleem zichzelf opgelost omdat we op dit moment even zelf sleutels hebben.

Ik was al begonnen met het harder naar me toe trekken van communicatielijnen (sorry als dat geen correct Nederlands is, maar het klinkt wel mooi). Ik kan namelijk mezelf ‘prima’ verstaanbaar maken in Slowaaks per mail en sms, voor de meeste doeleinden. En anders lopen er aardig wat ad-hoc tolken rond om te helpen. Dit voor elkaar krijgen is nog makkelijker gezegd dan gedaan; ik ben bijvoorbeeld nu al anderhalve week bezig met een telefoonnummer (!) los te peuteren uit een vriend van me. De Nederlandse aanpak “eej doe mij eens dat nummer van” is hier niet aan te raden, dus er zit niks anders op dan een heel ritueel te volgen. Maar dat ritueel moet ik dus proberen wat korter te krijgen.

Ik wil proberen om 1 uur per week taalles te krijgen van een extern ingehuurd iemand; dat geeft iets meer druk op de ketel. Nu is er alleen de (te) vrijblijvende mogelijkheid om af en toe eens taalles te krijgen van iemand in onze organisatie. Maar ze zijn hier meestal heel druk en omdat ik de mensen hier heel aardig vindt, kan ik ze moeilijk aan hun hoofd gaan zeuren.

Het probleem van onvoorspelbare onderbrekingen lijkt zichzelf op te lossen. De tijd dat ik nog hier ben is korter, wat per definitie al helpt bij dit soort problemen. Er staat nog een uitwisseling naar Polen op het programma in april (en een planningbezoekje in maart), maar daar ben ik zelf begeleider en contactpersoon van. De verhuizing is achter de rug en maart en april staan niet bekend om hun tientallen feestdagen.

Dan tot slot het probleem van de onduidelijke doelstellingen. Naarmate ik hier langer rondloop snap ik beter hoe de organisatie in elkaar zit, waardoor dat probleem zichzelf ook langzaam oplost. De beperkte tijd maakt het bovendien lastig om nog veel meer projecten op me te nemen, waardoor ik niet al teveel nieuwe onduidelijkheden zou moeten tegenkomen. Maar het gaat nog wel even duren voor de huidige heb weggewerkt.

Kortom, niks aan de hand, alles loopt weer gesmeerd. Ik vermaak me nog wel even hier.

Agenda voor de komende tijd:

Begin maart: presentatie over Roma (Zigeuner) problematiek in Slowakije afronden. Korte samenvatting: veel Roma leven hier onder dramatische middeleeuwse / Afrikaanse omstandigheden en maken het zichzelf ook nog eens tien keer moeilijker dan nodig. Velen zien het nut niet in van school, omdat alleen handmatige arbeid als echt werk gezien wordt. Vaak kunnen ze hun maandloon niet spreiden en gaan ze dus op 20e massaal met de taxi naar de supermarkt om chocola en drank te kopen, om vevolgens de halve maand te kunnen gaan bedelen. Of erger, geld lenen van dubieuze lui die daar absurde rentes over eisen. Uiteraard is dat ‘legaal’.
De rest van de Slowaken vindt ze maar vies, eng en stom. Zelfs mensen waarvan je toch nog zou hopen dat ze een iets bredere kijk op de wereld hebben. Natuurlijk is het niet handig (ondankbaar?) om al het meubilair, de verwarming en kozijnen te verkopen van je nieuwe overheids-gesubsidieerde flat. Maar zoiets ze de meeste mensen niet echt aan het denken; vies, eng en stom ve
rklaart alles toch veel beter?
Deze houding uit zich ook in beleid. Bijvoorbeeld in uitkeringen van 40 euro per maand. Voor de duidelijkheid, het minimumloon hier is ongeveer 500 euro per maand. Maar het schijnt mensen te stimuleren om harder naar werk te zoeken, wat uiteraard geen enkel probleem zou moeten vormen in een gebied met 25% werkloosheid en gigantische concurrentie van mensen die wel een opleiding gevolgd hebben. Dubbele margninalisatie, is de term daarvoor.
Uiteraard heb je ook nog zo nu en dan gevallen van mishandeling door politie en anderen, die soms afgehandeld worden als ongelukjes; “Hij pakte mijn pistool af en schoot zichzelf in zijn maag.”.
Langere versie komt later nog.

Half maart: solliciteren voor de Google Summer of Code 2007

Ergens in April: jongerenuitwisseling van een week in het noorden van Polen.

Ondertussen: kijken naar studiemogelijkheden in het buitenland voor de locals hier. Presentatie over Presov maken, met o.a. fotos van alle communistische hoogstandjes in de buitenwijken.
Russisch (en Slowaaks) leren, i.v.m. vakantieplannen.

1 mei: officieel einde van mijn vrijwilligerswerk hier: op vakantie naar Ukraine. Rond hemelvaart: voorbereidingsweekend van de uitwisseling die ik in samenwerking met Biton regel.
Met pinksteren: Wave Gotik Treffen in Leipzig, met de trein terug naar Utrecht. Verslag schrijven en bonnetjes inleveren.

Eind juni: mijn zelf georganiseerde uitwisseling in goede banen laten lopen; weer even een weekje in Slowakije rondhangen. En dan toch echt maar eens aan een volgende uitdaging beginnen; hopelijk 3 maanden betaald programmeren in de Summer of Code, anders tijdelijk werk en rond september aan een afstudeerproject beginnen. Verwachte afstudeerdatum is inmiddels opgeschoven naar 1 juli 2008. Oorspronkelijke schatting was 1 juli 2005 🙂


1 comment

  1. Tof allemaal! Google SoC is natuurlijk extreem 1337, zou wel echt heel leuk zijn. Misschien heeft Wouter nog wel wat contacten daar? 🙂 En Russisch leren, woh! Ik vond vandaag bij het (grondig) opruimen van mijn kamer een Russisch krantje dat ik had meegenomen uit Sint-Petersburg van toen ik daar op tournee was, en het is zo cool, alleen al die Cyrillische letters! Hoe gaaf. Ja, Russisch staat ook zeker nog op m’n lijstje (ergens tussen Japans, Italiaans, IJslands en eindelijk-m’n-Frans-weer-eens-ophalen)…

Leave a Reply to nieske Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *