Мукачеве

Ik durfde het aan! De schattige minibusjes die overal rondrijden en soms een nummer hebben, bleken een vorm van openbaar vervoer te zijn. De aardige(!) mevrouw in de boekwinkel in Ужгород (Uzghorod) wist me te vertellen dat bus 5 naar het station ging en dat een kaartje 1 kraal (15 cent) kost. Op het busstation pakte ik de bus naar Мукачеве. Waarom daarheen? Omdat de trein naar Slowakije onder andere door die stad gaat, en er een directe ‘snelweg’ heen liep, waardoor het me redelijk eenvoudig te bereiken leek. Dat bleek te kloppen.
Het station van Мукачеве ziet er vertrouwd uit: in een rommelige, modderige achterbuurt, met veel dubieuze figuren overal. Geen dienstregeling te bekennen, dus ik dapper naar het kleine raampje (loket), waar de gebruikelijke chagerijnige en ongeduldige dame kaartjes verkocht. Ik ben dat inmiddels gewend en vermoed dat het een soort geheimzinnige vorm van beleefdheid is. Af en toe moet je gewoon even boos weglopen, voordringen en dan vriendelijk of niet vriendelijk je ding bestellen.
Gisteren heb ik ongeveer 3 uur op Internet zitten puzzelen (a 25 cent per uur) om de Ukraiense treindienstregeling te doorgronden. Ik heb een Slowaakse kortingskaart, dus ik bereidde me er al op voor dat het toch nog moeilijk zou worden dat uit te leggen. Na een minuut of tien (met wat onderbrekingen) kreeg ik eindelijk in ieder geval een kaartje tot de grens (Гоп, spreek uit: tsop, althans zo spreken Slowaken het uit, afin, 60 seconden later…). De tijd klopte niet helemaal, dus ik was al redelijk teleurgesteld in mijn puzzelvaardigheden. Perron 10 moest ik hebben.
Ik perron 10 zoeken… Hee dat is vreemd, er loopt hier wel een spoor maar geen perron te bekennen. En waarom heeft dit gat in de middle of nowhere waar 2 treinen per dag stoppen 10 perrons? Ah kijk, de oorzaak van de onduidelijkheid: dit gebouw wat eruit ziet als een treinstation en ook aan een spoort ligt, is geen treinstation, maar een busstation. Maar goed, ook prima.
Ik had nog een paar uur over, dus ben de stad ingelopen. Het is hier een stuk pittoresker moet ik zeggen. En het lokale internetcafe waar ik nu ben, is meteen ook een factor 5 duurder, maar dat is nogsteeds wel te overzien. Had ik al uitgelegd hoe mijn Internetcafe in Ужгород werkt? Die dingen zijn trouwens overal te vinden hier.
Stap 1: verlaat de grote hal met loketten en ga naar het zaaltje met computers.
Stap 2: de grote spiegel aan je rechterhand heeft onderaan een paar centimeter speling. Daar blijkt dus iemand achter te zitten, die niet alleen films zit te kijken, maar ook voor jou nuttig kan zijn. Vraag de beste man om bijvoorbeeld ‘1 uur internet’ en je krijgt een A4tje vol met getallen.
Stap 3: breng dit A4tje naar een loket in de grote hal en betaal
Stap 4: de mevrouw achter het loket zet 3 stempels en 3 handtekeningen op het blaadje, niet een bonnetje bovenaan en scheurt het onderste deel af.
Stap 5: loop terug naar het computer zaaltje en geef de man achter de glazenmand het blaadje. Hij scheurt het blaadje doormidden en roept een nummer.
Stap 6: loop naar de computer en op het scherm zie je een klok aftellen; spreekt voorzich. Mocht Internet Explorer onverhoopt af en toe vastlopen, gewoon de rest knop indrukken; de computer (inclusief klok) herstelt zich zonder problemen.
Ok, mijn weekendje Ukraine zit er bijna weer op. Althans dat hoop ik. Het hangt er beetje vanaf of ik de dame achter het loket in Гоп ervan overtuigd krijg me een kaartje naar Kosice te verkopen. En of de dienstregeling, die ik inmiddels via tenminste 3 bronnen vernomen heb klopt. Tip: als ze bij de Slowaakse spoorwegen vol zelfvertrouwen “16:00 Slowaakse tijd” zeggen, moet je heel goed naar de toon luisteren. Je schijnt er uit te kunnen afleiden dat ze eigenlijk niet zo heel zeker van de zaak zijn. Gelukkig ken ik mensen die dat verschil kunnen horen.