Dublin : 4-8 januari 2006

Transavia had een mooie aanbieding voor een retourtje Dublin waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.

Dag 1:
De reis verliep vlekkeloos en nog die avond heb ik mogen genieten van echte Ierse mfuziek en dans, maar dan op de Las Vegas manier; in een hotel, waar ze dat naar alle waarschijnlijkeid vijf keer per dag, 365 dagen per jaar doen. Dit was uiteraard niet mijn eigen idee; een Argentijns meisje in wiens bed ik per ongeluk lag te slapen wilde er heen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat (sommige) Spaanse mensen de spatie niet kunnen uitspreken, wat in combinatie met verkeerde klemtonen iemand zelfs zonder knetter harde achtergrond muziek bijna onverstaanbaar maakt. Nou schijnt men in Argentinië wel een handje te hebben van klemtonen verkeerd leggen, want om zichzelf van Spanjaarden te onderschijnen leggen ze daar alle klemtonen anders.

Dag 2:
Ok, ik ben nooit heel gecharmeerd geweest van het bestuursgebouw van de UU, maar dit slaat alles:

De rest van Trinity College is overigens wel in de gebruikelijke ‘we hadden geld over een paar eeuwen geleden’ stijl gebouwd.
Voor leesvoer moest ik in de boekhandel kiezen tussen “Irish history for dummies” en “Twentieth -Century Ireland”.

Merry Christmas is geen nare Walt Disney film met een of ander nare bedreigde diersoort die de wereld gaat redden. Neen, het gaat over het staakt-het-vuren tijdens een kerstavond in de Eerste Wereldoorlog. Op meerdere plekken in de loopgraven hadden soldaten spontaan zin om met de vijand kerst te gaan vieren, wat uiteraard tamelijk bizarre gevolgen had. Het verhaal kende ik wel en valt een beetje onder dezelfde categorie als het overgooien van dode ratten, totdat iemand er genoeg van had en een granaat teruggooide. Daarbij was het trouwens de eerste Europese film die ik ooit gezien heb zonder willekeurige niet functionele naakte mensen.
In het hostel heb ik bovendien wonder boven wonder de eerste(?) aflevering van Futurama gezien.

Dag 3:
Een dagtocht door het Wicklow gebergte, waarbij ik zo stom was om mijn fototoestel vergeten mee te nemen. Gelukkig heb ik genoeg fotos van Noorwegen en Schotland, welke gecombineerd wel ongeveer het idee weergeven. Het was precies het soort tour als ik verwacht had (en ook hoopte): klein busje met een chauffeur die al jaren in dat gebied woont en niet kan stoppen met praten (met een Iers accent uiteraard). Binnen no-time weet je dan ook meteen weer vanalles over Ierland.
Het begon meteen goed: we reden langs de eeuwige vlam van Amnesty: “As long as it burns, there is always hope for peace in the world. ” Nog geen tien seconden later viel de vlam uit; tell me something I did not know…
Iedere Ierse man heeft 2.2 vrouwen tot zijn beschikking; het énige voordeel van decenia burgeroorlog, armoede en emigratie, maar dit wordt compleet ongedaan gemaakt doordat beide ouders je nieuwe scharrel onmiddelijk en onverbiddelijk vleeskeuren.

Avondeten:


Dag 4:
Op excursie naar Belfast. Je kan tegenwoordig op Internet een busticket kopen en dan krijg je per SMS een plaatje toegestuurd. Dat plaatje haal je dan in de bus over een scanner en die print je ticket uit. Alleen dat was voor mij al genoeg motivatie om het te kopen. Uiteraard werkte de scanner niet, dus kon ik alsnog een code intypen.
Aangekomen viel me meteen op hoe krankzinnig veel ‘alternatieve’ mensen er rondliepen; veel meer dan statistisch verantwoord voor een willekeurige Europese hoofdstad. Ik vermoed dat er een soort van festival plaatsvond, maar mijn zoektocht was niet bevredigend (je denkt toch niet serieus dat ik mensen gewoon ga aanspreken om het te vragen?); er was ergens een plein met heel veel skatende mensen, een DJ en de BBC. Maar waarom waren ze dan alsnog over het hele centrum verspreid?
Sorry ik kon het niet laten:

Het schijnt trouwens dat het hele conflict in Noord Ierland de schuld is van onze grote vriend Willem van Oranje. Hij heeft daar eeuwen geleden wat katholieken om zeep geholpen met zijn leger. Met een brilante taktiek trouwens: stel de vijand heeft 5000 man en jij hebt er 20000, maar je moet eerst een river oversteken. Dat overleef je dus niet normaal gesproken, dus heeft hij zijn mensen over de gehele lengte van de rivier verspreid. Toen was het ineens een eitje om over te steken.

Terug in het hostel hoorde ik wat Nederlanders in de keuken, dus ik dacht bij mezelf ‘Ach, ik heb niet echt honger maar laat ik voor de gezelligheid maar wat van mijn prut gaan opwarmen.’. Helaas, hun gesprekken gingen over hoe vaak ze wel vergaderen, de vormen van neuzen en uiteindelijk, hoe genant, over een of ander truth or dare spel waarbij een vriend van hen … hihi … daadwerkelijk … hihi … “hij zei het nog eerlijk ook” (zucht, het heet Truth or Dare weet je nog?) … hihi … dat hij zijn schaamhaar … schater, hihi … deels met een tombeuse en hihi hihi deels met een sch-hihi-aar-hihi bijknipte. Gelukkig was op dat moment mijn afwas voltooid. Ohnee wacht, nog één bord en toen begonnen ze over jongens die niet met elkaar durfden te zoenen en hoe raar dat wel was. Die conversaties zijn zoooo 2001… , maar volgens mij waren ze niet veel jonger dan ik.  Heb ik maar niet gevraagd.

Dag 5:
Omdat mijn vlucht vrij relaxed getimed was, kon ik nog een stukje richting Phoenix park wandelen. Dat is het grootste stadspark in Europa. Let wel, omsloten park. Verder heeft Dublin ook de breedste straat in Europa. De Champs Elysees deed ook mee aan de competitie, maar helaas, dat is een laan, geen straat.

Het eerste wat ik in Nederland natuurlijk weer zag was onze nieuwste hype: terrorisme en dan vooral het bangmaken van burgers. Er hangen in Rotterdam momenteel twee verschillende posters in de bushokjes: een poster dat mensen toch vooral op verdachte pakketjes moeten letten en reclame voor een of andere loterij. Ben ik de enige die daar de ironie van inziet?

Meer fotos hier.